uyandım
öptüm seslerini ölümün
bütün iyi şiirlerin sonunda..


gündüzün ve gecenin soluğunda
hüznün ıslanan taşları kararırken
soğuğun şiveli ağzında kanayan dans kadar sev beni..
çünkü,
birazdan gün başlar
sesini çalar sessizliğin utkusu
örülür bir saat sözle suya





gözbebeğimde dağ iken
kelebeğin düş gülü
sessizlik ve serinlik her uyanışımın
ayak izi
mahşer çığlığı yıkanan gölgeler
öyle ya
dilimin tasına topluyorum
kelimelerimin ibadetini ve
biraz biraz sarı yüzünü
mevsimin..



ahh benim
yıldızlara bakan gecem
kabuğunda kaç nefes soluk k/alır
sen hangi dağın fırtınasısın
boşluğa akan vadilere kızılca asılanım
hadi sarkıt yalnızlığı gözlerimin örtüsüne
derin sulara akalım



sonra
yine gece ve
yıldızlar başucumuzda olsun
hiç kımıldamasın tepeler
eteğime uzanan bir gökyüzü
ucu işlemeli yalnızlığın sırtı
ey dünya
tam kenarındayım kabuğunun
dilsiz güneşe kuş giydirirken
gözlerimin dağınık ağında pencere
seni en güzel şiirin ırmağına sakladım


uyandım
öptüm seslerini ölümün

Üşüyor musun