Et kemik yaradılışın hikayesine göre tanıdık değilim
beni doğuran o iyi kadına

saçlarım siyah unutkanı beyaz da sayılmaz,
yönüne aksi bir nehir gibi hiç bir dokunuşa
ait değil

yol bilirim
bekleyenin varlığını örten sevinçleri,
dili yutulmuş kuşların kanat çırpınışını da
konu sen olunca kendime
unutuldum
belki de

bakışlarım şahit tutar olması gerekenlere
kalp ortadan ikiye yarılır
lakin acının
bir parçası bende kalır

geceler uzun düşlerin düştüğü yerdeyim
ve bir ben varım dizleri kaynayan
sonra yarasını saran


yani insan kendi yokluğuna üşür mü?
işte üşüyorum
üstümü örten kendi ellerim


bu gecede oturmuşum yürek kıyılarıma
içimden geldiği gibi
sen konuşurum
sen yazılırım şiir diye şu ak kağıtlara


ne kadar fırtına öncesi sensizliğim varsa da
su uyukladığı göz bebeklerime
söz geçiremiyorum


yaşarsın elbet
yılların bir kaşık suda boğulduğu
anlarda
sadece adımlarım öteki adımıma ihanet etmiş
ben gelemesem sen gel...