gözyaşları yağmur gibi dökülüyordu.
daha bahar gelmeden kestiler tüm dalları.
bakışları kırgın gözleri donuktu
yağmur bile veda ediyordu artık bulutlara
gözyaşlarıyla.

dalları kırıldıkça ağlıyordu ağaçlar
düşerken dalından yapraklar veda ediyordu bedene.
kuruyan dalları ağlıyordu ağacın
yasını tutuyorlardı mevsimin.
bu kaçıncı bakıştı bilmem.
olanlar hangi gözlerin sancılarıydı.
kimindi bu gözyaşları

bir, bir süzülüp düşüyordu damlalar
sonbaharda düşen yapraklar kırılan dallar gibi.
bütün ağaçlar, düşen yapraklar üşüyordu.
kışa doğru adımlayan ayaklar suskundu.
ama ağlıyordu gözler.

aşıkların gözyaşları döktüğü o yerlerde.
sarmaşıklara düşen gözyaşları üşüyordu
gözler donuk ve bulutluydu
gözyaşları yağmur gibi acıydı
acıyordu gözyaşları
.
hava üşüyordu,su üşüyordu, yapraklar üşüyordu.
acıyordu kırılan dallar, beden ağlıyordu.
ıslanırken kirpikler dökülen gözyaşlarıyla
iki dudağın buluşması gibiydi olanlar.
gözyaşları üşürken

gözden düşen her damla veda öpücüğü gibiydi.
gözyaşları yağmur ile karışırken birbirine.
eriyordu her şey.
gerçekti yaşananlar
gözyaşları düşerken
yağmur ayrılığı anlatırken
gözyaşlarım üşüyordu, gözlerim gibi.
bazen sıcacık bir sarılmaydı sevda
aynı bedene yakışıyordu dal ile yaprak
toprak üşüyordu o yağmurda
gözyaşlarım ölürken

Mehmet Demir
02.10.2022 Ankara