sesleniyorum duyan yok
sesim sessizlik duvarına çarpınca anladım.
her şey susmuştu artık
dili yoktu acının.
durmuştu zaman.
anlamsız git geller yaşanırken.
o acı haber böğrüme saplanınca anladım.
çaresizliğin zehri bulanırken
akıtıp duruyordu yüreğime...
her anıda o geliyordu ama artık yoktu.
artık resimlere bile bakmıyoruz
hüzün koca bir duvar.
acılar ise dayanılmaz,
yoklukların sefa sürdüğü hayatın çilesi.
çilekeş gözlerdeki mahzun gölge.
hüznünü yansıtan o üzgün bakışlar.
düşündükçe içimi sızlatan anlar.
geçip gitti senli zamanlar seni alarak.
kaç özleyen var geride kalan.
hangi sinede kaldı izlerin bilmem.
ateşin hangi sinelerde.
zamanın mahkum ettiği yalnızlığında sen
bir dramın kucağındaki sessiz çığlıktın
kimselerin duyamadığı.
zaman kendi sessizliğinde boğarken seni.
duyulmayan sesin renksizdi.
geçmişi düşünüyorum geçmişte kalan seni.
iyiliğe adanmışlığını, dost yanını
zamanın oynadığı oyun
bir türlü sana doğru uzanamayan o eller
geç kalmışlığın fütursuzluğunda anlamsızlaşırken.
semada çınlıyordu selası garibin.
o an sızlar burnumun direği geç kalmışlıklara.
hatıralardan imtina etmek imkansız.
sarılıp ayrılığa veda edememek,
pişmanlığın olmayan telafisi
dolmayan boşluklarda gezinirken.
hatıra gibi bıraktığı iz.
ve o son halin.
düşündükçe geçmişe doğru gidiyorum.
söylenecek ne çok şey var da.
söylemedim söyleyemedim.
ondan susuyorum.

Mehmet Demir
01.04.2022 Ankara