Bir varoluş hikayesi bu...
Ezeli meçhul...
Mahfuz bir tabakaya kayıtlı...
Güneşti şahidi belki...
Topraktı...
Suydu...
Kitaptı...
Belki de...
Meleklerdi...
Ölüm tohumlarını serpiştiren rüzgarlardı kim bilir?
Gizemli şahitleri...

Söylediğim tüm kelimeler mülhem...
Ve...
Yol verdiğim tüm düşünceler hala tutsaklığım...
Dehrin gölgesinde kalmış gibi...
Geçtiğim ırmaklar matemine kurumuş leylaklarımın...
Bir göz pınarlarım hüznüne meftun...
Bir de aklım, ardından bozgun...
Ebede kilitli kervanların yüküymüş hep bu levhalar ah...
İncelerden ince ama hep, derun mu derun...
Bu özlemleri...
Bu sevdaları...
Bu kederleri...
Harap garlardan asır asır alırmış yolcu gibi kara trenler...
Zaman yaşlandırır...
Deveran hep eskimişliği çalarmış yüzlere...
Toprak olurmuş giydirilmiş bedenler...
Öbek öbek uçuşurmuş sonrasında cümleler...
Ve...
Düşermiş yapraklar yavaştan...
Sayfalara konarmış kelebekler gibi tek tek kelimeler...
Bir sahafların tozlu rafları beklermiş onları nedense...
Hiç yüksünmeden...

Ruhuna mabetleri diktiğin sanemler değil miydi oysa hala?
Azaba yanışların...
Gecenin kömür karası karanlığına...
Soğuğun dayanılmazlığına...
Belki, bir ırmağın akışınaydı kandığın cehennem...
Ve sararmış müsveddelerdi...
Kalemini fütursuzca gezdirdiğin...
Çalakalem...
Belki de, bir aldanışın yansımasıydı yüzündeki kırışıklıklar...
Cam kırıkları gibi içine sıkışıp kaldığın...
Ve, hep bir parça yoksunluğunu hissettiğin...
Belki de hep...
Hep zandı senin için...
Ötesini hiç bilemediğin...
Çekip gitmeler...

İşte...
İçten içe arzularındı ömrünce herşeyine hükümran...
Ve azaplardı...
Ve günahlardı bir sana kalan...
Bir çocuk çıplaklığında kalakaldığındı...
Bilmediğin sapa yollardı işte seni kıvrandıran...
Kabuslarında sen değildin sanki...
Çürümüş kemikler...
Viran bahçeler...
Yıkılmış şehirlerdi belki kaybolan...
Allak bullak bir döngünün kuytuluğunda...
Sessiz çığlıkların yağmurla raksında...
Kayıptı sende zaman...
Ama bilerek...
Ama istemeyerek...
Bir sura üfürülüştü oysa her an...
An be an...
Ama bil ki...
Ayan beyan...