sonra bir gün
uyutup odaları
eğilip baktım aynaya
elime battı bahar




uçurum aynı karanlığın
çöl çocuklarıyla çoğaldı
dilimin ucundaki yakınlığın
iklim sancılı tekrarı
kırlangıç gözlü şehrin yalnızlığına attı
ışıksız pencereleri
düşler soyundu yapışkan duvarlardan
içime kanan ağıtlar yanarken
bocaladı aşk döken harfler
bir kalabalık ki göç ediyor bulutlarla
kaybolurken gölgeler
ağaçlar da ölüyor






mor sancıların avuçlarında terliyor intihar eden her şey
veda ediyorum şehrin öksüz kıyılarına
beynimde k/an sesleri
Anneler hiç ağlamıyor
rüzgara alışık suskunluklar






durgun saatlerde
yangınlara dokunmayan omuz taşıyorum
gözlerim bomboş
tarih sökük bir geceden fırlatıyor tüm aynaları
ayazlar kırılıyor
damarlarımda yokluğun nakışı
hangi ses duyar selamımı
toprağın üstünde hafif ışık
karartırken rüya içinde sözcükleri
ey yeryüzü
gör aydınlığımı



içimde ağrılı kayalar




zamanın kuyruğunda sallanıp durmaktayım
yağmur yağsa silinir mi
ayaklarımın altından
şehrin karanlığı


......