ağzına kadar adınla dolacak sesim
sığınak olacak
yolunu kaybetmiş kırlangıçlara
keder yatağı göğüs kafesim

yoluna asma bahçeleri talan ettiğim
ifrit dolu gecelerden
kapanmaz yaralarla çıkıyorum
her seferinde sabahlara
nerdesin

keşmekeşliklerle dolu caddelerde
dalıyorum vitrinlere
neyi,niçin aradığımı bilmeden
derken bir ağrı saplanıyor
her zamanki yerden
kesiliyor nefesim
adını bilmediğim bütün sokaklara
adını verdiğim
nerdesin

kırağı yemiş bir gül gibi
kırılgan cümleler dökülüyor dilimden
üşüyor uzaklara teyelli serzenişim
sonra gözlerin düşüyor yâdıma
baygın baygın bakan
o zeytuni gözlerin
yetiyor sarhoş olmama
sendeliyorum
her düştüğümde
gözlerinin ormanına
kurşuni akşamlarda
tebessümüne fesleğenler astığım
nerdesin

yokluğunun rengine boyuyorum
bütün duvarları
tırmalıyorum kalbini dünyanın
söndürüyorum ışıklarını kentlerin
yoluna kalbimi döşediğim
nerdesin

eğilip kulaklarına
fısıldıyorum denizin
sana olan hasretimi
haykırıyorum vadilere
dile geliyor
dağlar,taşlar
ve dahi sağır balıklar
bildigim her cümlenin öznesi
nerdesin

ikircikli oluyorum
denk geldiğimde
sana benzeyen gölgelere
çırılçıplak bir yara gibi
duruyor şiir eksikliğinle

-kalbim,kalbim,yitik yurdum,büyük yenilgim nerdesin-

...

Necat Uslu