Bu son gecemiz
Yirmi beşinci saati ömrümün
Adı yok bu günün
Feryadım büyüyor
Çığlık çığlık dönüyor bana
Karşıdaki suskun dağa vurdukça
Ölüyorum
Ölüm büyüyor gözlerimde
Eriyorum ecel terimde
Ben küçülüyorum
Küçücük bir kız oluyorum.
Yedi yaşında
Daha adı yok hasretin, lügatında.
Keşke dememiş hiç
Sevmemiş hiç
Terk edilmemiş yalnızlığa
Keşke!
Keşke ezilmeseydim
Hasretin ayakları altında
Adı yok bu yalnızlığın

Yıldızlar mı uzak
Yoksa ben mi uzağım kendime?
Ne kadar soğuk gece?
Yoksa ben mi soğudum geceye
Adı yok mesafelerin
Sükût’un sesi nasıl da derin
Ölüm pusu kurmuş beklemede
Ben beklemedeyim.
Çocukluğumda durmuş saatim
Şimdi yedisindeyim ömrün
Yarınlara kaygısız
Keşke dememiş hiç
Ağlamamış hiç
Kırılan oyuncaktan başka şeye
Keşke!
Keşke hiç mendilim olmasaydı
Silmeseydim gözyaşımı hiç.
Adı yok bu hayatın…
SELMA PEKŞEN