Sonbaharın solgun yaprakları gibiyim.
Öyle durağan, öyle bitime yakın.
Şu hazin ömrümden bir sen geçtin
gidişinde umutlarım, gidişinde gözyaşlarım saklı.
Ansızın yıkıldı hayallerim, inancım küstü.
Yüzümden tebessüm, kirpiklerimden aşk düştü.
Gelişin gibi, gidişin de bir düş’tü...
Herkes gidiyordu, keşke sen kalsaydın!

Bir bilseydin kalbimin seni nasıl sevdiğini,
saçından sakalına kadar aşk beslediğimi
Ah keşke bir bilseydin.
Hislerim ağlarken ayaklarım peşine düşüyor,
sözcüklerim susarken ellerim korlarda üşüyor.
Hayalin, gözbebeğimin içinde büyüdükçe büyüyor,
herkes gidiyordu, keşke sen kalsaydın!

Çehresiz seviyorum seni, adam.
Kim olduğun, kimliğin önemsiz.
Ben sesini, nefesini seviyorum.
Uzakta olsan da yanımda gibi hissediyorum.
Ve düşlüyorum seni, düşlerimin en gerçeğinde.
Herkes gidiyordu, keşke sen kalsaydın!

Sessizliği adıyorum engin ufkuna,
sensizliği soluyorum bitkin ruhuma.
Tüm şarkılar sustu,
özüm özüne küstü.
Ben sana esir, ben sana tutsak,
iç sesim, iç sesimle çığlık çığlığa.
Gözlerim puslu, bakışlarım yere düştü.
Alev gibi yüreğim, matemle süslü.
Gelişin gibi, gidişin de bir düş’tü.
Herkes gidiyordu, keşke sen kalsaydın.
Keşke... keşke sen kalsaydın.



hüzünlükent Narin
~