Dalından yeni koparılmış bir meyve kadar tatlı
Beni sevmeyecek kadar ekşi olan sevdiğim
Toprak kadar bereketli ağaç kadar sert duygular
Bıçağın keskin yeri geldi bu kez yapamıyorum

Ne karlar yağdı da zorlanmadım mevsimin en zoru
Durdurup önüne geçemediğim deliriyorum sanki
Taze sarf ettiğim sevgim çürüyüp gidiyordu beklettikçe
Kandığım kendi yalanım yudumladığım kendi suçum

Fetih edilmiş bir kaleydi çabalarımın boşa adım attığı
Hiç eskimeyecek sandığım bu yara o da iyileşiyor
Zamanın bıraktığı iz bir nebze olsa da bak kanamıyor
Bir kelepçe kapan ellerimden tuttuğu yara içinde

Kurulmuş bir eleştiriye hitaben ne için bahsedilirim
Adımın geçtiği beni darda bırakan kusurlarım
Pişmanlık duymuyorum nedeni sebebi gizli saklı
Günahlarımı tarttığım bu dal beni artık taşımıyor

Kendimi bu kadar ezdirdiğim kendimi affedemediğim
Kendime üzüldüğüm kadar üzülemiyorum artık sana
Taştı artık bu yolun suyu boğulur haldeyim nefessiz ce
Gerçek çok da yakındı aslında benim kabul edemediğim