Vur kadehin demli şerbetini kanasın yüreğin bir önemi yok
Ben ne ki kadehler devirdim bu masada dönüp bakmadım
Adını sayıkladım şerbetim sonuna gelmeye başlayınca usulca
Başımı kaldıramadım öyle ki uzun zaman olmuş şerbetimden

Önce bir masa kurulur sonra başlar masallar kimin ne derdi varsa
Ne olabilirdi ki başka insanın bu köhne leş artıklarının olduğu yerde
Zamanın nasıl akıp geçtiği belli olmaz yavaşça şerbet gelir masaya
O ait olduğu yerde ben ise bu pis adamlarla demlenirim dertleşirim

İçme bu pisliği diyen garson nasıl içemem neyle avuturum kendimi
Şerbetime döktüğüm bu dert belki ne zaman hatırlamam unuturum
Kolumdan tutularak dert dökmeye getirildiğim bu yer beni sen ittin
Ne ben mutlu olabilirim nede sen yaptıklarımızın hesabını veririz elbet

Kırgınlığım kalmayacak bur da onu bu masada bırakacağım
Hatırlayabilir miyim ki bu gece ne yaşadığımı saatin kaç olduğunu
Öyle bir vakit geldi ki ummadığım bir yerdeyim kimler ile oturuyorum
Dert döktüğüm bu masa kim bilir kimlere arkadaş dost oldu dinledi

Önce saygı diye bilirdim sevgideki tek gerçeği geldiğim son nokta
Büyüklerimden aldığım övgü şimdi onlar bekliyor aynısını benden
Nasıl dayandığımı sorarlar bilmezler ki nasıl bir pisliğin içinde olduğumu
Bilmezler ki her gece şerbetimin son kadehi beni bitirene kadar içtiğimi