Ey ahvalimin tek sahibi yüce Mevla!
Zikrini çekerken seherde yusufçuklar,
Acizliğimin senden başka sığınağı mı var.
Beş vakitte şaha kalkıyorsa minareler,
El açarcasına Rahman’ına,
Pür-u nur doluyken her hali Efendi’min,
Ömrünü vere vere duruyorsa divanına
Naçar yüreğimin daha tesellisi mi var.

Ey hikmetine fikrimin dar gelen acizliği!
Bir damla cünübe can veren erdem,
Nasıl ki dürülü bir tomurcukken,
Açılır semaya doğru mağrur bir gül,
Sessiz nidalarla savurur kokusunu elvana.
Öylesine halvet olup niyazlarımla,
Medet Ya Rab!
Medet cürümüme haykırışları yollarım gaybına.
Sonra;
Haşrolur binlerce ebrar nidalarıyla.
Doksan dokuz kez atar yüreğim şah damarımda.
Derken;
Huşu içinde bir şua belirir omuzlarımda
Selametle kabullenir selamımı;
‘’Esselamün Aleyküm ve Rahmatullah’’
Tevhidin dile gelir salâvatlarla…
Açılır tüm kapılar’’Rahman ve Rahim’’adınla.

Ey kudretine sığındığım yar!
Fecr-ime sığmayan aydınlık,
Muaşeretinde tecelli ettiği gün sıratın,
Nasıl devrilmişse koca devran bir nefeste,
Öylece devrilmeden ve eğilmeden,
Adabıma hayâ etmeden,
Göğsüme inşirah veren bir imanla,
Nuruna bakabilme cesareti ver…
SELMA PEKŞEN