Sular çekildiğinde çakıl taşları
Dokunabilir mi karla kaplı bir dağın tepesine
Denizin tuzlu gözyaşları
Derinliklerinde boğuşan insanoğlu 
Susuzluğu sonbahara gömdüm
Deli bir fırtına siler ayak izlerini
Ve incecik bir sızı düşer kör sokaklara



Söyle bana beyaz güvercin…
Elimi uzattığım insanlar niye boş
Maskeler içinde kim suçlu, kim suçsuz
Gece gündüzünü örter bedenen
Kalemin gölgesinde boyanmış resimler
Dilimizden yüzlere nakşedilen iltifat
Arkamızı döndüğümüzde söner büyüsü



Bir ış(ı)k seliyle kuşatan dostlar
Göçüp gitti âlimler hayatımızdan
Büyük büyük büyükbabamın babası
Büyük büyük büyükannemin annesi
Uzun uzun düşünüyorum yazarken…
Kaç cümle kaldı S/imgeleriyle çoğaltan



Pencerede son/bahar yaprağı
Ay’a bakar sessiz sedasız
Yaz(g)ısını barındıran öyküler örtülü
Alacakaranlığa kırgındır tüm sevinçler
Kayıp ruhların ortasında
Bir kaç cümle söz söylesem ağaç dalına
Kuş çığlığı yırtar ortalığı
Zaten seni beni bizi kimse duymaz ömrüm
Umursamaz şiirler bile gül goncasını
Geç olsa da anlarım ki, insanoğlu
Hepimiz birbirimizi nedensiz kıskanırız...



Ummuhan YILDIZ