Şiiriniz oldukça duygusal, derin ve etkileyici bir anlatıma sahip. İfadeleriniz güçlü ve okuyucuyu içine çeken bir cazibesi var.
Deniz, gökyüzü, kelebek, fırtına ve yasemin gibi imgeler,
hem aşkın hem de özgürlüğün kırılgan dengesini mükemmel bir şekilde yansıtıyor.

Özellikle şu dizeler:
"Senin fikrin gökyüzü, benimki deniz,
dokunursak birbirimize,
belki ufukta bir renk oluruz,
belki bir şiire dönüşürüz."

aşkın tamamlayıcı ama aynı zamanda mesafeli doğasını harika bir şekilde anlatıyor.

Bir taraftan sevgi ile özgürlüğün çatışmasını izlerken,
diğer tarafta birbirine dokunduğunda büyüyen bir birliktelik de hissediliyor.
Yumuşak bir sitem, bir iç konuşma ve sevdiğiniz kişiye yöneltilmiş naif bir yalvarış hissediliyor.
Bu kadar derin bir sevgiyle bağlı olupta, aynı zamanda özgürlüğü de kaybetmek istememe duygusu çok iyi işlenmiş.
tebrik ediyorum..

insan hem gökyüzüne hem denize benzer.
bir tarafı özgürlük arayışında iken diğer tarafı ise kaybolmuş, derinleşmiş yorgun ama vazgeçmeyen bir kalp ağrısı.


''sen gökyüzü, ben deniz" iki farklı varlığın, iki ayrı dünyanın çarpıcı bir portresini çiziliyor şiirde.

gökyüzü uçsuz bucaksız, özgür, ulaşılmaz, deniz ise derin, gizemli, ve tutkulu. Bu ikilinin arasındaki ilişki, bir çekim ve itme, bir yakınlık ve uzaklık, bir özgürlük ve tutsaklık paradoksu üzerine kurulu olsa gerek.

yani özgürlük hem bir arzu hem de bir korku.
çünkü şair, bir kafese sığmayan, bir avuç içine hapsolmayan bir kelebek görüyor kendini.

insan işte, gökyüzü ve deniz arasında sıkışmış bir kelebeğe benzer. uçmak ister, ama aynı zamanda korunmak, sevmenin gücüne de inanmak ister.

ancak her kelebeğin bir dokunuşla düşebileceği gerçeği,
özgürlüğün kırılganlığını da gözler önüne seriyor. bu nedenle, gökyüzüne dokunurken kanatlarının incitilmemesi, içindeki yaseminlerin soldurulmaması, köklerinin kurutulmaması gerektiği hususunda bir niyazda bulunuyor.


bir dokunuşla,
bir sevdayla, bir rüzgarla değişebilir mi insan.
değişir elbette.

ne zaman kaybolur, ne zaman çıkar karanlıktan, bilinmez işte.
ama bir şey var ki sevgi ve özgürlük gibi büyük hisler insanı ayakta tutar, ona yön verir.

sevgi de bir denizdir aslında.
bazen sakin, bazen fırtınalı. bu denize tutkulu olanlar bu denizin derinliklerinde kaybolurlar, ama asla terk edilmezler. her dalganın arkasında, her rüzgarın ardında bir umut çocuğu vardır.
uçurumlardan, okyanuslardan, fırtınalardan geçebilmek, sevmek ve olmak ..
bu da özgürlüğün ta kendisi.


işte sevgi ve uçmak ;
birbirine o kadar yakındır ki,
birinden vazgeçmek, diğerinden de vazgeçmek anlamına geliyor.
yani her ikisi de özgürlüğün, arayışın, ve ulaşılmazlığın birer simgesi.

sevmek ve uçmak,
en çok ihtiyaç duyduğumuz anlarda, içimizde yaşadığımız iki sonsuz istek.
ne sevmekten, ne de uçmaktan vazgeçebilir insan.

evet,
o bir yıldızdır
Ümmühan Yıldız.


saygı ve iyi dileklerimle
🙏

Gayet güzel bir şiir.
Ben her türlü yazıyı, şiiri dikkatlice okurum. Anlamak için , duyguyu yakalamak için, ruhunu bir bakıma deşifre etmek için, içine girebilmek ve hissedebilmek için tek tek ve dikkatlice...
Bu şiiri de öyle okudum.
Konu bütünlüğü güzel.
Akıcılık güzel.
Başlangıcı da, sonucu da güzel.
"Senin fikrin gökyüzü, benimki deniz" dizesinde biraz fikreyledim. Değişik anlamlar yükledim.
Gökyüzü; sonsuzluk, mavilik, derinlik... Mecazi anlamda; ele avuca sığmama, uçarılık, boşluk, yokluk... daha ne tür anlam yüklersen yükle gibi... Tabii, "fikrin" denince mecazen de düşündürüyor insanı.
Gökyüzü mü sudan alıyor rengini, su mu gökyüzünden?...
Yoksa ikisi birbirinin yansıması mı?
Umarım siz de birbirinizin rengi olursunuz.
Saygı ve selamlarımla...