Mutluluk peşinden koşardı insan
Görebilseydi, çizerdi şeklini,sevginin
Ona giden her şey görünüyor esasen
Bir o görünmezdir, bir tek o hissiyaten.

Elleriyle tutardı da bırakmazdı asla hazzı
Çeker miydi ki bunca kargaşayı,telâşı
Bilerek midir bunca yaşanan, yoksa ilâhi nizam mı
Benzetiyoruz onu çocuklara ikide bir, yalan mı?

Onlar ki en mutlusu insanların küçükken
Çocuklara mesken kurmuş mutluluk evvelden
Talihsiz yaşamları çıkarırsan geriye,
En sevimlisi hayatın,küçüklerinki yine.

İşte bizden geçmesi de ondandır mutluluğun
Halen aramakta olduğumuz o eski tılsım
Geri dönüşü yok ki bunca yoldan sonraki yokuşun
Tutulmaz elle, görünmez gözle, bu dediğin
Kabullenirsen anını sanki gider yalnızlığın
Ya değilse inan, inan ki mutluluktan yoksunsun.

Kim demiş onu buldular diye tebessümle
O bulunmaz ki yaşanır ruhta ve içte
Ne sayılır parası tomarla ne de geçer ak akçe sırasında
Vermez ondan başkası saadet, anladınsa.

Dilekler ona doğru, hedeflerse kaimdir
Kime sorsanız varmak istediği en güzel limandır
İster essin fırtına, yağsın kar,.çıksın boran,…
Serde varsa bir tek o, alayına denktir mutluluk
Sonu çıkmaz sokaktır, onsuz anlamsız varlık.

Oğuzhan KÜLTE