Göğü delişmen bir bulut yalnız bıraktı
Yağmur bekliyorduk, acı yağdı
Bir hainlik vardı çiçeklerde
Toprakta derin bir fırtına uyurken
Sonra aldı başını gitti kuşlar
Dağların kalbinde müphem bir isyan
Nehrin göğsü karardıkça karardı
Sütten kesilmiş bebelere acımadan
Bir kıyımın ortasına savurdu insanı
Zalim hükümdar.

Nazikçe taranmış saçlara kan bulaşmış
Nazikçe büyütülmüş yüreklere
Yorgun düşmüş gözlerim gecenin deminde
Yüzümü arayıp duruyorum
Soruyorum siyaha beyazın adresini
Kurşundan daha ağır ve cehennemden daha sıcak
Sakin bir babanın suskunluğuyum şimdi
Ağzımda kalibresiz küfürler
Duyuyor mu beni diye fısıldıyorum ölülere
Duyuyor mu beni o zalim hükmüdar.

Karanlık, sis ve açlık
Özeti gibi insan olmanın
Coğrafyasının hakkını vermemişlerin ekmeği
Bütün katillerin boynunda keleş
Kan, gözyaşı ve ölüm
Son sözü gibi Tanrının
Ve uyuyor göğsünde anasının emek
Öfkeden kırılırcasına sürgün yemiş aşk
Hiçbir güzel şey kalmamış
Bağıra bağıra yaşıyorum fukaralığını vicdanın
Soruyorum duymuyor beni
Soruyorum, dinlemiyor zalim hükmüdar.



Nedim KARDAŞ