Şehrin uzağında
Düşün ki suları yanmakta nehrin
Dağların çiçekleri yolları anımsatmakta
İnleyen bir ömür değiş-tokuşta
Çakıl taşları, evrenin sana döktüğü gözyaşları
Ve umudun uzağında
Düşün ki kırıldı kilitleri kavuşmanın.

Bir kapı düşün ki aralanmaz
Bir kapı ki hikayesi senin yüzünde bitiyor
İçinden çıkılmıyor ne güzün ne sözün
Yağmur desen toprağın yalnızlığı
Rüzgar desen bütün kapıların kilidi
Bir yalnızlık düşün ki dilsiz ayna
Bir yalnızlık, meali senin terkin.

Bir yankı örer saçlarını
Uzar baharın ömrü efil efil
Ölümü haber veren yokluğunun kıskacında
Kesilir tırnağı yaşamın
Yüzüne gülümseyen şiirler doğurmakta parmaklarım
Düşün ki ay eskimiş üstümüzde
Bir bulut söndürür ağzını
Yaprağıyla dövüşen ağacın baharında.

Bir kapı kırılır, kalbimden önce
Bir kapı ki bilinçsiz yumrukların gürültüsünde
Korkuya karışıyor gül kokusu
Gömleği önden yırtılmış bu defa sevdanın
Uzağın sesi bulanıyor ansızın
Düşün ki özlemek bile küçük harflerle yazılıyor artık
Ve bir sanrı büyüyor acının bahçesinde
Düşün ki her acı, yürekte durduğu gibi
Durmuyor cümlede.



Nedim KARDAŞ