Bir demet günaydın
Yeşermişti gözlerinin mahmurluğunda
Ve o güzel şehir seninle her uyanışında
Alıp başını gitmeler dolduruyordum umutlarıma
Çünkü bir çıkmazdın
Seninle güzelleşen bütün yolların sonunda.

Bir avuç su
Arındırdı gözlerini siyahtan
Kördü, sağırdı, sancırdı dudaklarında
Beni yıldıran kahhar türkün
Ve bir yılan dolanırdı geceye, adı yalnızlık
Bir yalan düşerdi cemrenin yerine ömrüme
Çünkü sen hiç yazılmamıştın
Gerçek düşmemişti henüz cümleye.

Nasır tutmuş bir avuç
Eskitti kırmızının kırgın gülünü
Dikenleri bir yaranın uykusu
Ertelendi şiirle savaşı kar boran hüznün
Ah saçların kalbimde uzadıkça, eridi uzaklık
Gecenin rahminde tüten mum alevinde
Ve mutluluk açarken kollarını beyaza
Seni andım, arındım
Çünkü yalan tutmamıştı henüz ellerimi.

Bir acı hatıra gecenin soluğunda
Yağmura vuruyor yüzünü içimdeki menevişle
Ürkütüp duruyor karanlığın kıyıları, eksikliğimi
Kaçak bir yorgunluk düşüyor dilime
Bir avuç yaşam serperek ölümü bilmeyen sözüme
İhtimal ki uçurum diplerinde saçlarının ışığıyla
Çekiyorum kendimi en derinine ıstırabın
Yokluğunun her sabahı bir demet günaydınla arınır
Gözlerin mahmurdur, şehir alaşağı.


Nedim KARDAŞ