uzaklarda bir kadın
maviyi ağlıyor
yağmurları titreten
eşsiz bir sancıyla ağlıyor

mevsimlerin köklerine düşüyor
saçlarından kopan cemreler

güneşin kızı sıçrayıp
ay kardeşini öldürmüş gibi
bağrında gökyüzünün
barış ağlıyor

umuda dair her şey
şairlerin sancılarında
çocukların hayallerinde yıkanıyor
okul çantalarında
kalem uçlarında kelebekleşen
o temiz masallar
sonra kirleniyor
bir hesap makinasının ekranında

uzaklarda bir kadın
umudu ağlıyor

duyuyor musun
içini ezen yolları

sesinde kırlangıç yarası
boynunda leylak cenazesi

görüyor musun
gözlerinde
mimoza renginde
açan hasreti

gökyüzü bir pusula diyor
penceresine konan güvercin

kanatlarıyla topluyor
dalgın bakışlarını
topla âsi nehirleri andıran
dağınık saçlarını diyor

gökyüzü ağlıyor

fısıldıyor ayna
gölgesine sarılarak
şişelere doldur
elmas gözyaşlarını
içir kalbinin topraklarına
sonra ruhunun denizlerinde
boğularak öl!

orada
tekrar yeşerecek umut
ve tekrar dirileceksin
doğrulacaksın bir gün
kalbinin mezarlarından...

✒T.Y.