nasıl ki ninelerin kamburunda
ağlanmamış acılar,
çocukların gülüşlerinde doyulmamış
yaşam varsa
öyle menekşedir yalnızlığım
iç çeken dağların göğsünde
öyle nilüferdir ellerim
kanı çekilmiş ayazlarda
öyle ay ışığıdır nefesim
kendi gölgesine tutsak...

el falımda beliren yollar vardı
penceresiz evler oturuyordu kenarlarda
adımladım günlerimi doldurarak
bütün baharların kalbinde
güz çalışmaları vardı
ve geçemiyordum güneşin
şefkatle okşadığı kaldırımlarından
oysa çocukken bisikletime dizdiğim
renkli çiçekler gibi kokuyordu
genç kızlık düşlerim...

nasıl sancıdır anlatamam
durmadan koşmak
koşmak ve çarpmak duvarlarıma
hayatın bütün acil çıkışları
kapalıymış meğer
şimdi biriktirdiğim umutların hepsi
karşılıksız çekler gibi
ellerimde kaldı...

çocukluğumun bittiği eşikte
bekliyor cellatlarım
bir tek gözlerim kaldı geçilmedik
âh kapatsa gözlerini gökyüzü
ölürüm!

✒T.Y.