bütün cevapları biliyor gibiydim
sorularıyla birlikte üstelik
fakat ağzımı açıp tek bir ses çıkaramıyordum
öylesine doluydum

çatlayacak gibi

sonra sorular buharlaşıp uçtu
bütün cevaplar başı kesik insanlar gibi
yürüyordu içimin boş sokaklarında

bense küskün bir öksüzün gözlerine hapsolmuştum...

attığım çığlıkları kimse duymuyordu
kimse görmüyordu hıncla sıkılan avuçlarımın kanadığını
kabusun rüyayı kıskandığı yerde unutmuşlardı beni
uyandıramıyordum uykuyu
dokunamıyordum güneşe,
yüzünü bana çevirip yolumu aydınlatsın diye...

aslında kaybolmak güzeldi
siyahın beyazı sevmesi gibiydim

aşk olsam bu kadar olurdum

ne olmadığımı anlamaktan
ne olduğumu anlamaya sıra gelmiyordu ki...

olsun
tanımsızlığımı seviyordum

duvarlarım yok
hatta ayaklarım bile

bütün duvarların üzerinden uçuyorum
sizi görüyorum
görüyorum,
ne yazık ki...

✒T.Y.