Çimenin ve göğün ortasında
renal kıvrımların doğasına dokunabilmenin arzusunda
bir takım değişiklikler oldu

ince saçlardan başlayıp
yokluğa doğru taranırken
bir hayali, zeytin ağacının gövdesinde buldum
tek bir şansı kalmış ölüler gibi dudaklarım titredi
usulca suyu fısıldadı
akmayı anımsadı

ürpertici gelen kıvrımlardan kayan iki elin sesiydi
kanda; akanda
bir ibnelik tarifi veren çağa aldırmadan biraz gülmeyi
hikmetli insanların gözleriyle çevirdim
ihtisas vaktine yakındım

aynı zamanda aynı sigarayı bıraktık
nefesim kuru bir eriğin tüylerini kaldırırken
unutulmayı herkes hak eder dedim.
suçlanmayı,
kaşınmayı,
kaybetmeyi,
çekmeyi ve çektirmeyi..

şimdi acı bir nefes çekip
zeytin ağacına yaslanıp
çimenlerin yeşilinden ve göğün mavisinden bahsediyorsam
her kanserin kendisini de öldürdüğünü bildiğimden; çağ için umutluysam
dokunulmaz atfedilen kıvrımlarının güzelliğinden

.