Gözden düşersin,
gönülden biletin kesilir, gidersin
her şey birbirine benzer
son vermek gerekir
acılara çıkış verilir
benzersizdir her son
nasıl söylenir pardon
içine çekip
gözlerinde buğu belirince,
aynı noktanın karanlığı
son bir iyiliğin reveransına tav
ruhunun ateşi olduğunda lav
sen gidersin, her şey gider
gitmelidir kalması gerekenler

Ruh, mart’aval bir soluş yolcusu
bilmediğim yerden yaşadığım
ölüm kokladığım günler dilememiştim
mutsuz bir tren gibiyim
gölgem takip ederken beni
ıslığımda ağlıyorum geceleri

Hüküm verildiğinde,
gözlerimi kapayıp
başladığım yere geri dönüyorum
hangi acıdan çıkarabilirim yarını?
hangi dünden geriye umut kaldı?

Aklımdan çıkaramıyorum ihtimalleri,
düştüğüm kaçıncı kat, kaçıncı ölüm
ömrümüzde bitmiyor bu kaybediş

bir iyilik diliyorum senden
son bir iyilik hâlâ yaşıyor
ve inanabiliyorken Allah’a
kapat sayfayı, görmeyeyim
üç kuruşluk edebiyat proletaryası
polisiye kitaplar gibi yüzünü

alfabeden bir harf düşse ne yazar,
olmadığın kadar varım.