tutanaklar tutuldu
her acıya dair
sisli şafaklara uyandı gözlerim
hayat can verirken doğaya
gülüşleri dudaklarından alındı bir çocuğun

tebessüme kapalı bakışlarında
gözlerinin ferine düşmüştü gölge
acının demlenmiş haliydi koyumu koyu
can çekişen bir hayat sızarken avuçlarından
yakıyordu düştüğü yerleri

sokakları yıkarken anason kokularıyla yalnızlık meyhanesi
bekliyordu kendi halinde çocuk
hayatı muştalayan renkleri

dokundu yüreğine gecenin bam teli
karartarak gerçekleşmesini beklediği düşlerini
ama kronik derecede azimliydi felek
yürütmedi patlattı bu hayatın frenini

sarkıyordu cebinden acının telleri
atıyordu adımlarını acıyı ezer gibi
içindeki çökeltiyi aşmak gibi
yüreğinden düşen parçaları yamalayıp sıvamak gibi

hiç kimsenin olmadığı yerde
parçalanmış umutlarını
araya uzak mesafeler koyarak
dağıttı felek, kanırtarak her heceyi

ya gecenin matemi
sırrın üstüne isnat gülümsedi
her bakışı ironi
kendinden uçurumluydu kaderi
yollarındaki taşlar kertikli
hangisine bassa fırlatıyordu, bir ileri bir geri

HÜLYA ÇELİK