Bu aşk.
Gökyüzünden ödünç alınmış bir renkti sanki.
Bir bakıyordum,
kalbim denize dönüyor;
bir bakıyordun,
ben dalga olup sana çarpıyordum.

Senin mavi gözlerin.
Onlar sıradan bir renk değil,
bir kadın ne zaman kaybolsa,
yolunu bulabileceği bir pusula gibi.
Geceyi ağartan,
karanlığa bile gölge düşüren bir ışık.

Ben seni mavi bir dua gibi sevdim.
Sessiz ama derin,
yakıcı ama huzurlu.
Öyle ki,
gözlerini her düşündüğümde
içimde bir deniz kabarmaya başlıyordu.

Sen dalgaydın,
ben kıyı.
Her gelişinde kırılıyordum,
ama sendeki o maviye çarpmaktan
hiç vazgeçmiyordum.

Çünkü kadın bazen
çok uzaklardan gelen bir ışık için
kendi ışığını feda eder.
Ben ettim.
Mavinin her tonunu
kalbime senin adınla işledim.

Ve şimdi biliyorum:
Bu dünya ne kadar dönerse dönsün,
ne kadar yorsa da insanı,
bir tek senin baktığın yerde
her şey yeniden güzelleşiyor.

Çünkü aşk,
bazen kırmızı yanar,
bazen siyah çöker,
bazen beyaz umut taşır.

Ama seni düşününce
aşkın tek rengi var.

Daha mavi.
Hep mavi.
Sonsuza kadar mavi.
Hülya Çelik

DAHA MAVİ Şiirimi Güne layık gören çok değerli edebiyat defteri seçki kuruluna teşekkürlerimi bir borç bilirim.