Bir eylül akşamıydı
Hayalini gördüm engin sularında Ege’nin
Henüz ilk günleriydi güzün
Parıltılar saçıyordu yüzün
Elimi uzatıp gel dedim sana
Ve yer altı dehlizlerinde gömüldü hüzün

Satır başlarından yol alıp gezdin şiirlerimde
Saraylarında gezdin imgelerimin
O dile düşmemiş gün görmemiş
Betimlemelerde kaldın hep
Düş oldun gecelerime

Sıyırdı zemheriyi ayazlarımdan bakışların
Isındım o sıcak sevginle
Usulca avuçladım yanaklarını
Yıldızları öptürdüm gamzelerinden
Ne olur hep kal hayallerimde

Kimsesizliğe ayrılan zamanlarda
Hiç kimsem olma benim

Bak ağır,ağır batıyor güneş
Sırtında günün
Sen varsan yine doğacak yarın
O zaman yine serpileceksin hayallerime
Güneşin ilk huzmelerinde

Dedim ya şiirlerimin sahibi
uyuturum seni dizelerimin üzerinde
Dökülür yıldızları gecenin
Örter seni ışıklardan bir yorgan
Virgüller kıvrılıp uyurlar sessiz sedasız
Okşanır saçların sabah seher yeliyle
Buruşur gece utanır kendinden
Sen aydınlanınca sevgimle

HÜLYA ÇELİK