anladım ki aşk,
ateşin suya eğildiği söğüt dalıymış
bu sebeptendir ki hiçbir bülbül
yuva yap(a)madı esmer gidişinin ardına




ölmek değil de
koynunda ölememektir isyanım
dünya mı yalnız
yalnızlık mı ben




aşk için “ateşten hırka” diyorlar
neyse ki “biz buz gibi sevdalıyız” demeyi
çok isterdim eskisi gibi…
üşümüyorum artık hissetmiyorum, bilmiyorum




oysa bir zamanlar,
tutsak bir şekerlemenin ağız dolusu bitmeme telaşıydım
“ölmeyecek kadar küçüğüm… kefenlere değil,
şekerden pamuklara sarın beni” derdim




ekmeğimi yediye,
suyumu denizlere böldüm şimdi
ölecek kadar büyüdüm annem
öğütecek ne acım, sızlatacak ne de sancım kalmadı




elveda,
gecelerimi içine hapsettiğim şişelerimin dibi
merhaba,
günahlarımın ateşlerle yıkanacağı buzdan cehennemimin dibi…









ilhanaşıcıtemmuzikibinonsekiz