katre,katre acı sızdırıyor
okyanusa dönüştü
kalemin gözyaşları
nereye baksa rüsva yalnızlıklar
kaybolan aydınlıklar
felekten bir gece çalmadığı gibi
etrafını sarmalamış mor hüzünler
ağır yaralı sabahlar
suçlumu suçlu, adı konulmamış kuşkular

nesine inanayım hayatın
sırtımı nereye dayayayım
yıkılmışken her dağım
kurudu damarları, suyu çekildi bağlarımın

her acı çalınmış dilime, işleyerek benliğime
ne demeli münzevi hallerime
hazan artığı düşlerim
sürünürken yerlerde
nereye sürgün gitti hislerim
örselenmiş yüreğim

sineme vurmalarım
kimseye yok zararım
dökülsün içimden ne kadar acı varsa
kurumadan dimağım

bir yıldız doğsun diye, kaç geceye yalvardım
feryat sesleri sızarsa tenimden
siz duymayın beni
bırakın kendime
dokunmayın

kimsesizlik kapımda
öksüzlüğüm yanımda
bana sağırlaşan hayat etrafımda

koptu dili kelimelerin
sıvazladıkça sırtını kaderin

ben kendi isteğimle bu dünyaya gelmedim
ne yaptıysam ihtiyar gecelerin şafağını söktüremedim
acı yağdırıyor üzerime her türlüsünden
bir türlü çekemedim dilimi
bu son acı türküden

HÜLYA ÇELİK