Bir arkadaş benimle konuşuyor ve yaşamımla ilgileniyordu:
O zaman, bu ölmek demekti...Yıldırımı kalpte duruyordu,
Hapsolmuş bir kasırgadan genç yaşım sarhoştu;
Zira bu arkadaş alaycıydı, gülüyordu.

Üzüntü veren sevmek biliminini o tanımazdı.
Onun tek heyecanı sabırsızlıktı.
Sevmeden önce ıslık çalan kuş gibi hafif,
Şöyle derdi: “Her ateş söner, çünkü yeniden alevlenebilir;”
Gözüpek ve telaşsız gururla, şarkı dolu
Gözyaşımı anlamaya ayırmış olmalıydı gününü,
Eşit baharlarımızın çiçeklerini bir o taşırdı;
Ben şimdiden aplaydım, heyhat! Gözlerim hep yaşarırdı.

Kaba bir bağışlamayla süslerdi acımasını,
Titreyen sesimle, keyifle, tartışırdı.
Çok alçaktan cevap verirdim alaycı şüphelere...
Acı çekildiğini göstermek için mi acı çekmeyene?

Nerdeyse hiddetle, bana kötü kalpli dedi, birden
Oynanılan ve şarkı söylenilen mevsimi yanılttığımdan:
“Çıkın, koşun, zevkin çınladığı yere geliniz!
Boş zamanınızı neden hüzünle geçireceksiniz?
Hareketsiz kalıp cezalanmalara neden suskunsunuz?
Gelin, hayat güzel, bardakları doldurunuz!...
Hayır mı? Ağlamak mı istiyorsunuz? Olsun! Bu benim görevim:
Elveda!- Sizi görmeğe güldüğünüz zaman gelirim.”

Ben onun bir kuş gibi uzaklaştığını gördüm;
Ve sözünün gürültüsüne uzun zaman üzüldüm.
O da ne? Eğlence onda yüksek sesle şarkı söylüyordu,
Oysa o dışarda dans edenleri hiç duymuyordu.

Her şey değişiyor. Bir yıl akıp geçti, o dönüp gelmiş...
Ne kadar solgun! Alnının üstünde hangi alev o derece iz etmiş?
Nasıl titriyerek koşuyor! nasıl sıkıyor elimi!
Ne kadar siyah gözleri! Yolda hangi şeytan yakalamış kendini?
- O bulmuş sevdiği ruhu.
Artık bana demiyecek: “ Ne kadar ölgün ! Bir kadın bu.”
Üzgün şekilde bana sordu : “ Orada mı Cehenneminiz?
Ve ben gülüyordum...Tanrım! Acı çekiyorsunuz siz!”

Marceline Desbordes- Velmore (1786-1859)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu