Aden ilk güzelliğinde ışıl ışıl parlıyordu.

Havva, hâlâ güneşte gözleri kapalı,
Yeni yaratılmıştı, dinleniyordu
Çiçekli otların arasında, yanında uyuyan bir adam vardı;
Ve, gelecek kötülük için, Şeytan Cehennemde
Düşünüyordu, hârika güzeldi Havva.
Yüzü çok saftı, saçlarının içinde boğulmuş,
Bükülmüş kolunun üstüne gevşekçe dayanmış
Ve henüz tüylenmiş beyaz koltuk altını göstererek,
Minik dirseğinden gürbüz kalçasına dek,
Hayran bırakan bir hat, yumuşak engebelerle
İniyor ve sevimli ayaklarına kadar kayıyordu.
Yaratan yarattığıyla övünüyordu:
Gücünü, tabiatın eşsizliği ve güzelliğiyle, uyuyan kadını
Güzelleştirmek için ona vermiş ve kendine tâbi kılmıştı.
Nefesinin daha güzel kokması için
Ovanın zambaklarının üzerinden geçmekte olan
Meltemden almıştı kokusunu; genç ve mağrur göğüslerini
Titretmek için, denizlerin ritminden almıştı ahengini;
Uykudayken konuşuyordu ve tatlı mırıltısını
Dalların altındaki kuşların cıvıltısından
Ve uzun akışkan, alev kırmızısı altın saçları
Güneşin ışınlarının parlaklığından almıştı;
Ve güllerden almıştı şahane teni.

Havva uyanıyordu ; kapalı göz kapaklarından
Son rüya kaçıyordu şimdi, siyah kelebek gibi,
Ve bu kapanmış kirpiklerin altında bir ışın titreşiyordu.
O sırada, alevler içindeki çalılığın dip tarafında görünür şekilde
Tanrı kadının cazibelerine son bir defa,
Ama en önemli olan şekli vermek istedi,
Ve gözlerine göğün tüm sonsuzluğunu ekledi.

François Copée (1842-1908)
Çev. Sunar Yazıcıoğlu