İsrafil’in beklentisini sürüp alnımın kayalıklarına
ebabillere taş kesiyorum aziz

eşmeden daha toprağı
yağmuru sağmadan daha gökten
bir uyku boyu yokluk dedirten
dil hünkarının diz kırıp
makamından koptuğu andır aziz
gözlerinideki mercan koyuluğu

eşmeden daha toprağı aziz
incinmiş vahaları yola sürmek daha közken
şadırvana toparlanmış alimlerden lala’lara
bir eski hitabeden kalkıp aziz
yol ,yol oluyorum dövüldükçe
ummanında ey şerhi irfan bakışlım

eşmeden daha toprağı aziz
Yağmur duasına çıkmış bir kabilenin umudu gibisin
Gördüğümden ötre
sual akıyor gözlerinden aziz

Soluğumu çepe çevre sarmalayan bir düş gibisin aziz
Makamlarım devriliyor aziz
Son rahlede semavi bir öyküye bulayıp dilimi
Damağımdan düşüyorsun beni aziz

Beni sözlerin kurcalıyor aziz
Etek uçlarıma bulaşan yağmuru anlatıyorsun bana aziz
Sözümden köz kokuyorsa
cümlenin bahtını bahtıma bağla aziz
İrkildiğinde dilimin nüshası aziz
Bağışla bağışla ruhumu aziz
Bağışla imana bulanmış küllerimi


şimo
sinan şeker