az konuşup
çok şiir okuyun bayım
öldürdüğünüz kadınlığım
belki dirilir tez elden
şiirin sesinden…

bırakın sevmeyin bayım beni
kuş mevsiminde
göç ederken iklimler
bin asırlık ellerimde
tarihi yanılgılar
zamanı geçmiş artık
gül mevsiminin
gülmeyişimiz bundan…




muftelif acılarda
muzdarip yarınlar dökmüşüz gülün toprağına
bırakın sevmeyin bayım
kopartacaksanız tomurcuklarımı
batıracaksanız dikenlerinizi
ücralarda yetişen umutlarıma
bırakın sevmeyin beni...






giderim ben
kalan en son canımıda alıp
şehirleri ardımda bırakıp
heybeme
o ihtişamlı
o heybetli ellerinizi koyup
çıkarım bu oyundan
üzülmeyin siz…



dün bir
bugün yarım
vakit dediğin aşk çalıyor kalbimizdeki oyuktan
iki yarımdan
bir bütüne varamadı yollar
geçemedik devlerin eşiğinden
delik deşik ciğerlerimde aşkın tütsüsü
devrildik
bırakın sevmeyin bayım beni
şehrimin kalıntılarından sızıyorken
misk-i amber kokunuz
bundandır güz mevsiminde
gül yetiştiriyor olmamız…




kımıltısız duruyor orman
ne yaprak hışırtısı
ne bir kuş cıvıltısı
sesimi sessizliğine gömüyor toprak
ve ölüyor kadın
iniltiler sofrasında
kurtlar parçalıyor en son kalbini
ağızlarından akarken geçmişin kanı
geçmemişsin be kalbim
hiç iyileşmemişsin
yine aşk sanıyorsun uzaktan duyduğun fısıltıyı…




gölgeniz geçiyor akşam üstü bakışlarımdan
kopkoyu bir aydınlık
simsiyah yalnızlık
gül dikiyorum avuçlarınıza
kıpkırmızı bir ayrılık
bırakın sevmeyin bayım beni…


ciğeri beş para etmiyor sevdalık…