yattığım yerin bilincini toparlayıp giden
seyyahın ilmini döktüm üstüne Süleyman

bügün bir dakikanın kaç adım ettiğini öğrendim Süleyman
gece süzülürken sokaklarından şehirlerin
benden başka şehrin hiç bir kulu yoktu
bakışlarını görebiliyorum
Tanrı’dan kopup
şehirlere tapınmayı seçtiklerinden beri
onlar şehirlerin kullarıydı

o uzun ve kimsesiz caddenin dilini açabilseydi pabuçlarım
kalabalıkların topuklarını anlatabilirdi belki bana

bugün kaldırımların gözlerini gördüm Süleyman
kalabalığın kirlettiği kaldırım uçlarını
ve artıklarını toparlayan üç beş güvercin gördüm

Süleyman caddelerin ne çok yaması varmış be
bugün kaldırımların yalnızlığını gördüm
her adım da aynı kareyle yürüdüğümü
kimseye çarpmadan omuzlarımı
kaçırmadan bakışlarımı
kavgalaşmadan kimseyle
bu şehrin zaafını gördüm

bugün ilk defa şehri çıplak gördüm Süleyman
gece süzülürken sokaklarından şehrin
sokak lambaları utangaç bir bakire gibi sırıtıyordu
ben ise garipsiyordum mecazını uyutup gelen dilimin
yalnızlık dediğini duyunca

Süleyman
ilk kimin pabucu düşerdi sokağa

yolu bitirmeye çalışıyordum
yaşamın başlamasına daha bir saat vardı
ve yolun sonu yaklaştıkça
otomatik bir kepengin
tek tuşla boyun eğmesinden başka
hiçbir bağlantım yoktu yaşamla

bugün ilk defa kullanılmış bir şehir gördüm Süleyman


şimo
sinan şeker