4
Yorum
13
Beğeni
5,0
Puan
1470
Okunma
tanıyordum onu
daha çarpışmadan ruhlarımız
aynı boşluğun eksik parçalarıydık
eksikliğimden tanıdım onu...
o gece
kapıyı açık bırakarak kaçtı korku
kelimelerinin sihrine mesken
melekler tırmanıp düşüyordu dudaklarından
o sırada hala düşüyordum ben
gözlerinden
ışık dolu bir uçurumdu
sesinin tınısındaki buğu...
nefesimi armağan ettim ona
camdan kalbime koyup
avuçlarımdan öptü
gözlerimden sonra
o ânı sakladım
zamânın en beyaz avlusuna...
elini uzatsaydı bırakamazdım
evim olurdu atacağımız adımlar
gülüşü ocağım
yüreği yorganım olurdu...
şimdi
ellerime kurduğu yeni kentler tarumar
saçlarıma bıraktığı bütün şiirler öksüz
üşüyor tenim yokluğunda
ruhuma dokunduğu yer hala sıcak...
✒T.Y.
5.0
100% (10)
Cevap Yaz