Gecenin sessiz koyu karanlığında
Sensizliğin dakikalarını sayıyorum yine
Ay ışığı tel tel süzülüp dökülüyor
penceremden…
Saat gecenin üçü
Sana soneler dökülüyor kalemimden
Yine sensizlik vuruyor yüreğime
Gözyaşlarım süzülürken beyaz sayfaya
Mürekkebime karışıyor damla damla..



Ve ben yine sensizim
Sessizliğin zindanlarında
Hasretini çekerken yokluğundaki acıyla
Sensiz bitmiş
Gecenin sabahlarına uyanıyorum her zamanki gibi
Hani zaman ilâçtı tüm yaralara
zaman geçtikçe daha çok artıyor
Dayanılmaz oluyor içimdeki yürek sancım
Daha çok acıtıyor canımı
Sensizlik çekilemez hale geliyor
Sensizliğinde yine bir gün daha ağarıyor
Sevdigim..



Yokluğuna alışamadım
Senin izini arıyorum bu koca şehirde
Cadde sokak soruyorum seni her gördüğüme
ama yoksun..
Senden kalan izlerinide
Beraberinde götürmüşsün sanki
Sensizliğini salıp gitmişsin koca şehire
Üzerime yıkılıyor koca kentin duvarları
Yokluğunun enkazında kayboluyorum
Gün gün tükenip bitiyorum sensizliklerde
Her geçen gün bir ben alıyor benden
Kendime kalamıyorum
Sen elimi tuttuğunda heyecandan titrerdi ellerim
Şimdi sensizlikten titriyor sevdiğim..




Sanki içimin güler yüzüydün
Varlığınla bana hayat veren
Yasama sevincimdin
Mevsimi kış olan gönlümde güneş
Karanlık dünyamı aydınlatan ışık
Rengarenk gökkusağıydın
Sen yüreğimde değildin ki yüreğimdin
Aldıgım nefesim
Oysa..
Sen bende herşeymişsin
Ve ben bu gece
Sensizliğini içimdeki bitemeyecek sevgimle
ilk bulustugumuz yerde
Sonbahar yaprakları üzerinde sensizliginle..

Bitirdim.


Şiirime sesiyle hayat veren Adnan Ergüler
kardeşime sonsuz teşekkürlerimi sunarım..