Bir sonbahar sabahı
Sırıksıklam yağmurun
Baslangıcına uyanmıştım
Gökyüzünün mavi rengi kaybolmuş
Keyfi kaçmış
Suratı asılmış
Ağlama saati gelmişti bulutların



Ben ne yağmuru hissediyordum
Ne de sokakta esen rüzgarı
Ayaklarım beni nereye götürürdü bilmiyordum
Seninle her zaman buluştuğumuz parkta
Bankın üzerinde kendimi buluyordum




Yağmur hafiften çiseliyordu
Etrafıma baktım da
Kocaman çınar ağacı
Bir telaş içindeydi sanki
Gövdesinden su damlalarını
Toprağa dökmeye calışıyordu
Topraksa suya kavuşmanın
Büyük heyacanını yaşıyordu



Ben yağmurun altında
Yüreğime yalnızlık birikmiş halde
O koca çınarın gövdesindekı suları
Toprağa bıraktığı gibi
içimdeki yalnızlıkları
Boşaltmak istiyordum sana



Dudağımda hüzünlü bir şarkı
Sensizlik içimde en büyük acı
Tepe taklak düşer gibiydim
Çekip gidişini tekrar izler gibiydim
Yine bu parkta bir sonbahar sabahında
Veda kararı almış ansızın çekip gitmiştin



Ben aynı bankın üzerinde
Anılar gözümün önünde
Ardından dökülen gözyaşlarımla
Yerden yere sürüklenen
Sarı yapraklar misaliydim
Dert yüklü bulutlarla
Birlikte ağlamıştım sanki
Ve öylece şaşkın
Hayallere dalmıştı gözlerim
Akıtıyordum gözlerimden sensizliğin selini
Yine seni çok özlüyor
Sonbahar sabahında
Yağmur misali sana ağlıyordum
Sensizliğimle kanıyordum
Oysa sen bilmiyordun
Bilmiyordun


MELTEM KINIC


Şiirime sesiyle hayat veren ( Ömer Köroğlu ) sonsuz teşekkürlerimi sunarım