Günaydın karanlığım kımsesizliğim
Güneşi siyaha boyuyorum sensizliklerde
istemiyorum doğsun güneş aydınlatsın etrafımı
Adımlarımı atamıyorum yere düşüyorum
yürüdükce senli izler bırakıyorum ardımda.
Neden böyleyim bilmiyorum
Her şeye küsüyorum
İçimde kimsesizliğimin garip duygusu
Her şeyden korkuyorum.
Çocuklar gibi ağlayıp sızlanıyorum
Sana koşarken dizlerimi kanatıyorum
Olmuyor işte! Yapamıyorum
Sensiz yaşamaktansa
Gölgende ölmek istiyorum..


Yokluğunun cehennemini yaşıyorum,
Sensizliğin kör kuyularına düşüyorum
Sabahları rüzgârlara seni anlatıyor
Avazımın çıktığı kadar sana susuyorum
Söz dinlemiyor bu deli yüreğim
Pervane oluyorum dönüp durdukca seni arıyorum
Herkese sen diye sesleniyorum
Duy sesimi sevdiğim
Gölgende ölmek istiyorum...


Seni sensizliğinde bile seviyorum
Özlemler sevgiyi büyütüyormuş.
Sönen mum ışıklarıyla adımlarken yolumu
Uzun bir yol oluyor önümde
Karanlık ıssız ışıksız yolda
Yürüdükçe sen oluyorum
Sana adımlıyorum
Bütün aşklar yüreğimden geçse ne olur ki
Ben senin gölgende ölmek istiyorum..


Yağmur gibi düşüyorsun tenime
ıslatınca tüm benliğimi
Her damla sen oluyorsun
Sızıyorsun tenimden içeriye
Islattıkca bedenimi sel olup akıyorum
Şimşekler çakıyorsun beynimde
Sana sırılsıklam ıslanırken
Ağlıyorum sağanak sağanak
Gözyaşım süzülürken gözlerimden
Ben yalnız senin gölgende ölmek istiyorum..


MELTEM KINIC


Şiirime sesiyle hayat veren Ömer faruk Gözoğlu üstada sonsuz teşekkürlerimi sunarım..