Düzmece bu şiirin ilk harfi
ve son hali
salya sümük ağlayan geçmişin
tırnaklarını söktüğümden beri
şiir diye besliyorum
içimdeki nefreti
aşka teselli

unuttum neydi bu şiirin ilk hali ve nereye kadar uzanırdı dilleri…

delilik bu
isyan
dallarında kurusun mevsimler
kirazlar çiçek açtığın da
suyunu çeksin denizler
annesini kaybetmiş çocuklar gibi
ağlasın avlusuna tuz ektiğim zaman
serpilip büyüsün yaram
ceviz toplamaya gitsin yine babam
ve dönüp dönüp baksın arkasına
kızım geliyor mu ardımdan
annem toplarken yaz gecelerini saçlarımdan

ne olur öldürün beni

koynunda uyuduğum hatıralar…




yalan
çıldırmış olmalı birileri
rayların sesi
midemi bulandırıyor
vagonların küflü nefesi
mutlu musun dedi yanımdaki beyamca
yüzündeki kalın çizgileri gerginleştirerek
bileklerime dikti gözlerini
ahhh kahkahalarım
dudaklarımın fakirlik seli
bi sonraki istasyonda
indi
bileklerimdeki insan sesi…

ki
aklımın ipleri koptu bikere
şimdi ! sen söyle
kağıdı bol olan bir ülkede
kalemsiz nasıl yazılır bir hikaye…

babamı bıraktım kırkaltıncı sokakta
ve sevdiğim adamı
otuzdört no”lu evin
otuzüç no”lu kapısında
bulmuş
topuklu terliklerimi
pilelerine kuşlar çizdiğim mavi elbisemi
pencereyi açık unutmadan az evveldi
bu hikayenin başlangıç tarihi…


düzmece bu şiirin ilk harfi ve son hali
susam mevsimi kadar yalan
simit ve martılar kadar sahte
masal içinden masal çıkartan ruhum ziyan…

severse başkasını dinden imandan çıkartırım bu yazıyı…