Güneş bir gün sönecek,
Dünya bir daha dönmeyecek;
Ama ben yine seni seveceğim,
Sen başkasını severken bile...

İyi ki her yerde benimlesin;
Yoksa seni uyurken,
Kime emanet ederdim?

Benim kalp hazinem çok zengindir, derdim.
Oysa senin bir arzuna bile yetemedim;
Git seni istemiyorum artık, ne demekti sevgilim ?

Dünya’nın döndüğü kadar dönsem sana,
Yine sen dönmezsin bana bilirim.
Benim ateşim güneşten yanar sana,
Karanlığın geceden tutulması sana bilirim.

Yanıyor musun?
Yanma bee! gel de yanma;
Ben o kadar yandım ki canım sana, volkan gibi
Patlarsın, üşümezsin yanarsın bir daha...

Seni sensiz, nefessiz yaşayacağım;
Yokluğun, cennetimde bile cehennemim.
Ölüyorum, ruhum bedenimdeyken bile...

Müsaade et, çehrenin çeyreği yanımda kalsın.
Tamamım senin nasılsa, yeter ki elin elimde kalsın.
Öf ! belalı hayalin git başımdan ben sana göre biri değilim...

Gidişin kaçarak, zamansız olacak biliyorum.
Ben gecenim, karanlığın en çirkiniyim.
Oh! git uzağımdan karşımda durma istemiyorum.

Kimse bilmez, anlamaz kimsesiz sensizliğimi;
Nasıl can sıkar yobaz yalnızlık,
Korku verir odandaki düşman sessizlik.
İnsan nasıl konuşur şiirleriyle,
Resmini duvarlara gözlerim çizer mi ?
Nasıl anlatır kendini sevdalara,
Oysa bir yudumluk canım hasret canına...

Ne densiz, pervasız bir hayat bu?
Bensiz dünyam bunu bilir mi?

Figen ANAR