Alıp Götüren Korku
Gözlerim dalar bir sonbahar akşamında;
Ilık rüzgar saçlarının kokusunu içime çeker,
Masmavi denizlerimden mesut gemiler geçer,
Hep aynı sevdanın ateşi vurur kıyılarıma...
Yağmurlar yağacak, toprağın kokusuyla,
Sessizlik olacak, bir kuyu gibi serin ve derin;
Bizim için yaratılmış, o en güzel iklimler.
O gönül çiçekleri süsleyecek bahçeleri...
Son sıcağını nasılda boşa sarf ediyor yaz.
Kışlara meş’ale olacak kalplerimiz;
Çifte yollarından gidip gelecek bir iz,
İkimizin ruh aynasından yansıyan...
Buğulu akşamların balkonunda asılı gölgen;
Başım göğsünde, ne severdin beni!
Ne söylendi, çoğu olmayacak şeylerden,
O gecelerde kömür gözleriyle aydınlanan!
Korku ne derindir, yürekte ne kudretle çarpar!
Üstüne eğilirken ey ağacımın dalları,
Sararmış ciğerimde yaramın acısı var.
Ne güzeldir, sıcak yaz akşamlar!
Kararan bir duvardı aramızda korku;
Seçerdim o gecedeki serpilmiş yıldızları,
Mahvolordum nefesini çektikçe.
Bulmuştu odamda yalnızlık yerini.
Yeniden yaşamak, dizlerinin dibinde.
O sonsuz sevgini aramak,
Kalbinden başka yerde;
Sensizliği yüreğimde demlemek...
Dipsiz bir uçurumdan tekrar düşecek mi sevgin?
Yükselecek mi göğe buharlaşan güneş?
Alıp götürür korkuyu en derin denizlerde boğar.
O sonu gelmez, direnen bekleyişler!
Figen ANAR