İkimizde aynı kuşların cıvıltısında uyanırdık her sabah. Ağaçlarımızın kökü sizin kapınızın önünde,dalları bizim balkonumuzun üstündeydi. Birbirimize an kadar yakın,yıl kadar uzaktık sanki. Seni,senin yanında kaybetmiş, gözlerinin önünde arıyordum! Seni görebilmek için aşağıya her inişimde, benden kaçıyordun. Kaçamadığın zamanlarda ise,ben utanıyor bakamıyordum. İlkimizde usta eğitimi almamış,acemi çıraktık bu işlerde. Bu acemiligimizle kendimizi bir birimize imkansız kılıyorduk. İmkansızlığının içinde bir imkan arıyordum. Çünkü kabulümdün olmazsa olmazimdin. Umutsuzluk deryasına kapılmış boğulmak üzereyken, verdiğin küçük umut ile hayat buldum. Şimdi senden,ileriye dönük küçük bir umut değil. İleriye dönük büyük bir ışık istiyorum. Seni çok ama çok seviyorum. Benimle evlenirmisin!...