Ben herkesten çok seni (Annemi) sevdim.
Zayıf ve bitkin kalsam da anne,
Sayende güçlü ve güvendeyim.
Bir kurşun gibi,
Yaşadığım hayatı tam alnından vurdum.
Ben senin için kimseye laf söyletmedim,
Sana hiç laf getirmedim,
Namusuma leke sürmedim.
Ama çok hırpalandım,
Kendimi çok yordum.
Ben hayatım boyunca,
En çok kendimi vurdum anne...

Benim hiç dostum olmadı anne,
Ne bir eşim oldu,
Ne de bir şans - kısmet beni buldu.
Yaşadığım acılardan, buhranlardan
Tükenip gitti genç yaşım...

Kimi gerçekten sevdiysem,
Ayrılık yüreğimi yaraladı, ihanetle ikiye böldü...
Bir gönül kuşum vardı,
O da açlıktan ve yalnızlıktan öldü...

Beni dünyanın zehiriyle mi emzirdin anne?
Yoksa insan diye,
Yalan ve acımasız bu dünyaya
Bir sabırtaşı mı doğurdun anne?

Doğa degilim, hayvan değilim,
Bir "hiç" hiç değilim;
Bir senin için mi insandım anne!

Benim hiç uykumda rüyam olmadı;
Ne hayal gördüm,
Ne de hakikati bildim.
Bir acı-tatlı hatıra resmim bile yok duvarda,
Adım bile anılmayacak öldükten sonra...

Kaybolmuş anahtarım, açılmaz kapım,
Yurtsuz , barksız - evsizim anne...
Ne elimde bir dost eli,
Ne başımda saçımın bir teli...

Senin damarından akan,
Toprağın, suyundan, canından kandım anne...

Bulutlu gözlerle bakan gözyaşınla ıslandım.
Toprağa düşen bereketli yağmurumdun anne!

Bunca yıldır fırtınaları benim için,
Hangi coşkun denizlere sevgiyle sakladın?
Senin yerine boğulup, ben öleyim ANNE!