az daha büyümüştün
ayakların yere değiyordu
göğsünde âmme bohçası
yüzünde nur tohumları
sıradan bir çocuktun
parmak uclarına cetvelle vurulan
göz yaşında saklı bir anınım artık



silgi kokan pembe hayellerde saklıyorlardı seni
kesici aletlerle bozuyordum sırandaki
harf bütünlüğünü
devrim türküleri bastırılmıştı o sıra
doğu kan viran
sen benim kaçış öykümde
ekmek arası salçanın tarifini öğrenirdin
ben çeliğe su verirdim...


seni çocukluğuna gönderip sövmeyi òğretir,
mahalle çocuklarıyla kavgaya tutuşurdum
devlet onları tutardı, sen beni.
newruzda ateş yakmak için evden kaçardım
sana, polislerle çift kale maçımız var derdim.
Polislere; sizin koştuģunuz yerden kaçar bulundum,
biz aslında burdan geçmeyiz,
w yi havalı dursun diye kullanırız,
tek suçumuz budur memur beg derdim.
ne sen inanırdın nede memur begler.
evdeki sopayı karakolda aratırlardı...