Kendimiz eder kendimiz mi buluruz demişti atalarımız..
Öyleydi sanırım...

Bir nostalji misâli
yeni hüzünlere eski kederleri ekleyip susmak, bir anlık teselli edildiğini unutup bir şiir yahut şarkı ve yahut bir söz ile bir noktaya çivilenmişliğimizle özgürlüğün lügatına okkalı saplantılar gölgesinde yaşıyor olduğumuzu farkedelim diyor şiir..

Farkedelim bundan kurtulmanında yine kendi ellerimizde o kına hüznüyle
ve farzedelim çocuk avuçlarında yeşerecek kuruyan zeytin dallalarımız.

Farkettim ve biliyorum artık herkes kendi doğrusundan ayrılmıyor ve en doğru o farzediyor ki binlerce yanlışı barındırsa da bu hâller..

Oysa bir başımızı göğe çevirsek, baksak empati ile dünyaya..Gerisi gelirdi inanıyorum.

Diyeceğim şu ki bu ağır ve doğru şiirin finaline ek olarak yine o atalarımızın sözü ile bu dünya böyle kalmaz elbet, gün olur devrân döner, döner, döner..
Zira çiçekler, kuşlar ve çocukların olduğu yerde umut da vardır der bir ümitli düşünür.

Ve bizler illaki ölmeden birkaç vakit de olsa dünyayı yaşanabilirliği ile göreceğiz. Buna inanıyorum.


Sahi defter huzur buldu gelişinde.. Ne iyi ettin yüreğini şiire teslim edip bizleri selamlayışınla..

Hoşgeldin.
Hoşluklar ve umut getirdin güzel yürek..


Sevgi ve tebriklerimle..