bir fon müziğinin nameleri gibiyim bu aralar
biraz büyülü
hüzünlü biraz
her namesi yüreğe bulutlar indiren
giydiren şahlanıp gözbebeklerinde kayıp bir kent yalnızlığını
bir martının çığırtkanlığı benimkisi
d-üşüyor yelkenleri mavi gök kubbemin
ç-a(ğ)lıyor hayat senfonisi durakları es geçerek



dört duvara sığmayan yusufçuk misali
ateşe yürüyen
hardan mı har telvinim işte
seyir defterim de kayıp üstelik
bu kaçıncı sahnesi hayatın bilmiyorum
yüreğimi adımlayan kelimeler
ruhumu damıtan cümlelerim kayıp
postmodern bir resmin
sürrealist esintisiyim
nefesiyim boşluğun
boğulmuşluğumun



uzaktan uzağa seslenirken kendime
gayya kuyularında yankılanıyor sesim
öylesine esrik
öylesine naçar melankoliğim
melodisinde gecenin
sesim rengini yitirdiği o günden beri
serhoşum
hoşnutsuzum
bir martı özleminde gökyüzünün
maskesiz kalmış yüzüm
ayyuka çıkmış hüznün
dedim ya
melankoliğim bu aralar ….