Senden sonra
Ömrümü budadığın o günden sonra yani
Kumrulara evvel zaman masallar anlatmaya başladım
Arşınladım sensiz anıları sabahın fecrinde
Heybesinde unutulmuş katıksız bir aşkın
Yıllarca taşıdım hüznünü




Sırtlandım sevda ateşini
Yüreğimi astım pencere pervazına
Uzadı yollar her geçen gün biraz daha
Bütün harfler tükenirken dilimde
Sensiz şiirlerin imgelerinde
Kabrimi kazdım kelimelerle



Senden sonra sardunyaları da hepten unuttum
Yaşarken ölen birinin acımasızlığı ile
Göçüp gittiler
Sen gibi
Ben gibi
Yarenliği şiir olanın
Sevdası da ağır oluyormuş




Senden sonra
Toprağı avuçladım
Yeryüzünün yılgınlığını taşıdım
Aştım denizleri dalgaları
Yeraltında aradım yusufçukları ve kuşları
Öylesine bir tükenmişlikle
Astım yüzümü gökyüzünün grisine



Senden sonra Şems’tim,
Mevlana’ydım, Tahir’dim
Sende sonra ben hiç olmadım ki
Senden
Sonra
Ben
Hiç…