İçimde uzak bir menzil…
29 kuş bana bakıyor oradan!
Ben otuzuncu olmalıyım.
Uçarak gelemem dedim,
Kanatlarım çıkmadı henüz.



Mühürlü bir senetim varmış,
Vaadim varmış, ille geleceksin diyorlar.
Meğer yazılıymış benim de adım
Aynada.



Yol bilmez bir haldeyim oysa
İşaret levhalarını görmüyor gözüm.
Görsem de anlamazlıktan geliyorum.
Mesafe uzun, meşakkat çok…
Kervana yetişememişim,
Güneş yakmış, yağmur boşanmış üzerime,
Kanatlarından şimşek çakan kuşların ardına düşüp gidememişim.
Tekil bir bozguna benliğimi ram etmişim.



Çelik dişlilerden medet umarak
Mezatlarda sattım takvamı o gün.
Kaf’tan öte, Kaf’tan ağır bir dağ verdiler sırtıma
Kaldırıp başımı göremedim bir daha
Güneşle ayı.



Ah kalbim
Külleri takip etseydin
Çıkardı yolların Vahdet burcuna
Ya da konardın dallarına sonsuzluğun
Bir çift kanat dileseydin ebabillerden.



Yine de bir ümidim var,
Son menzilde bekliyorlarsa beni hâlâ..





OLCAY GÖKÇE(MAYIS 2016)