Aklımın kenar mahallesine uğrasan diyorum
alacakaranlığında duysan kuşların ilk ötüşünü
duysan sana şöyledikleri şarkıyı
görsen yoksul pencerelerde açan hanımellerini
mis kokulu fesleğenleri








sevsen saçlarını yamalı elbiseli çocukların
dokunsan mavi beyaz masallarına
sokağı baştan aşağı yürüsen
her taşına ayak izini bıraksan
yürüdükçe beni anlasan









gelsen diyorum şu kapıdan ansızın
önce tanımasam , öylece dona kalsam
bildiğim bütün kelimeleri unutsam
gökyüzü saçmalasa yerime
bir esip bir yağsa








sırt sırta vermiş evlerin bahçelerine girsek
gülüşünle hayat bulsa ağaçlar delirse tabiat
bir kilim atsak koca çınarın avlusuna
rengarenk parlasa gözlerinin hayat pınarı










uğrasan diyorum kalbimin barakasına
okusan adına postaya verilmemiş tozlu mektupları
çeksen siyah perdeleri
güneşle tanışsa asırlardır küflenmiş duvarları
tanışsan artık bendeki senle









gelsen diyorum gecenin orta yerine
sesinle dağıtsan sessizliği
varlığını ilan etsen yalnızlığa
orta yerinden bölsen karanlığı
ölümü ilk kez unutsam
yaşasam diyorum









düşlerden düşmeden tutsam ellerini
yorgun ayaklarının tırnaklarından öpsem
ruhum darmadağınık
fakat yinede gelsen diyorum...