Seviyordum seni
Sen bilmesende
Her tebessümüm yalnızca sana hediyeydi
Benim mutluluğum yalnızca sendeydi
Ama sen bilmedin

Yokluğunda, varlık sancısı çeken
Gül bahçesinin dikenlerini yüreğine eken
Yaralarının kanını bastıra bastıra
Yeni yaralara sebep olan bendim
Ama sen bilmedin

Her şafağı yeni bir hayat gibi
Dar bir pencereden bekleyen
Işığı görüp de kör olurcasına
Perdeleri kapatan bendim.
Ama sen bilmedin

Ertesi sabahların sabrını yitirerek
En sonunda kendi sesinde delirerek
Sensiz geçen günleri bir şişe içinde
Dipsiz kuyulara devirerek seven bendim
Ama sen bilmedin

Aşk için göğsüne, ölüm için ateşe
İstemeye istemeye merhemler süren
Biraz yanmayı isteyen bendim
Ama sen bilmedin

Her nefesim de sayıkladığım
Baş harfini adeta yakmak için
Külünde kendimi gördüğüm için
İçi tütün dolu kâğıttan kalemleri yaktım
Ama sen bilmedin.

Sende kalan sevinçlerimi
Ümitlerimi ve umutlarımı
Sende kalan diğer yarımı
Aşkımı ve sevdamı
Sende kalan hasretimi
Sende kalan beni de bilmedin sen.
Sen neyi bildin ki zaten.

Ömrümün ilkbaharı sanarken
Aslında sonbaharıymış.
Tatmadığım bir tek zehir kalmışken
Ayrılık... Zehirden de acıymış.

Daim kalmanı isterdim yanımda
Hayallerimin başrolü olmanı isterdim
Uzun yolların arkadaşı
Gökyüzümün bulutları olmanı isterdim
Ömrümün baharı
Ellerimin güneşi olmanı isterdim.
Yarınlarımın anlamı
Dünlerimin âhı olmanı isterdim.

Artık sevmiyorum diyemem
Ama seviyorum da diyemem
Ben seni sevmemenin bedelini ödedim
Seni sevmeninse tadına vardım
Bir beklentimde kalmadı
Hayat denilen tâmahkar süreçten.