Ben bir katilim belki
Bu şehrin sokaklarını korkutan azılı bir cani
Kendini ölümsüz sanan fani belki de
Her karanlıkta aynı kişiyi öldürmeye çalışan biri
Sabahına öldürdüğü kişinin dirilişine çıldıran biri

Her gün öldürürdüm seni içimde
Bugün biraz fazla yaşadın bende
Ben yaşadıkça ölüyorum
Sen öldükçe yaşıyorsun
Sen ne öldüğünü biliyorsun
Ben ne yaşadığımı
Ölümüne gizlediğim yaşamımı bilmezliğin
Kayışlarımı koparır senin bu ölmezliğin...

Güneş ve ay gibiyiz biz seninle
Cinayet işlenir her an saatin akrebi ile
Ama hapse mahkum olan da benim
Mezara maktul olan da...
Nerde benim masumiyetim
Nerde hakimin insifiyeti
Doğru ya hakim de sensin mahkeme de

Oysa ne güzel şeydir ölümün
Olmayan kalbini pare pare dilimlemek
Günden güne azalmayan sevgimi dizginlemek...
Zaten bir başkaydı seni sevmek
Öylesine moron bir yaşamda ölümü beklemekdi
Düşünmekten seni aklımın çıkmazlarında her gece
Bu son diyerek kaç sigara yaktım, bilmem kaç kere
Önce içime nefret, gönlüme taş gözüme yaş doluyor
Sonra hayalin dumanın içine
Cesedin canlanıyor gözlerimde
Git desem hayaletine, gider mi
Bit artık desem biter mi
Canımı versem yoluna, yeter mi